Би энэ замаар алхах тусам буцмаар, өөр тийшаа даялмаар санагдаад байх юм. Энд байх ёсгүй, байх ёстой тэр орон зай минь хоосон хаа нэгтээ байгаа гэж санагдаад байх юм. Яг л эвлүүлдэг тоглоом шиг. Эвлэхгүй байгаа хэсгийг нь эвлүүлэх гээд зүтгээд байгаа тийм дүр зураг. Хүсээгүй, хиймээргүй, мэдэрмээргүй, сонсмооргүй тийм л зүйлс. Гол нь тэндээс юу ч гардаггүй юм билээ. Үр дүн нь залхмаар, уйтгартай, урам зориггүй, ядаргаатай нийгмийн нэг эс болчихож байгаа юм. Яамаар ч юм дээ, салмаар гэхдээ хаяж болдоггүй тэр юм.
No comments:
Post a Comment